دیشب تا نزدیک صبح صدا ودرخشش نور ِ رعد و برق می اومد و من که همیشه عاشق بارون و روزهای بارونی بودم و هستم ، رفتم توی ایوون و تا دم دمای ِ صبح خودم رو در احساس ِ لذتی که اون لحظه داشتم غرق کردم.
اگرچه رعد و برق آسمون ِ حیاط ِ من ، بارونی نداشت ، ولی من ، فرورفته در رویای ِ دلنشین ِ نسیمی که همیشه در روزهای ِ بارانی ِ زندگی ام وزیده و با لطافت ِ وجودش ، نشاط بخش ِ لحظات ِ ابری و خاکستری ِ عُمرم بوده و سرشار از سکوت ِ بی پایان شب که گهگاه با غرش ِ تندر شکسته میشد ، طراوت و تازگی ِ بارون ِ فرح بخش ِ بهاری رو ، روی پوست تنم لمس کردم و لذت ِ تماس با اون نسیم ِ دل انگیز رو در قلبم حس کردم.
شعر زیر ، حاصل ِ تراوشات ِ ذهن من در آن لحظات است :
گره از گیسوان ِ بسته وا کن
پریشان کن دل ِ یاران ،
برقصان دود ِ اندامت
در باد ِ بهاران.
فروزان کن
لهیب ِ شعله ی پر شور چشمانت
بسوزان ، آب کن ،
یخ های دستانت
شکوفا شو ،
بشوی از تن غبار و گرد ِ اندوه
از ابر ِ تیره ی دلگیر می آید ،
صدای ِ سبز ِ باران.
به نسیم ِ همیشه همراهم
به رویای ِ بیداری و خوابم
عاشق.
مبارک است دوست عزیز. اینجا شعر نو میگوید آن خانه قدیمی شعر کهنه. عجب طبع شعری دارید.
زنده باشی دکتر عزیز